Ta jedna chwila

Pierwszy raz spotkałam go w szkole. Zaczęliśmy chodzić razem do klasy. Tak w dużym skrócie – miał problemy w nauce, a ja radziłam sobie całkiem dobrze, więc mu pomagałam pod koniec roku. Gdy mu coś tłumaczyłam, gdy byliśmy blisko, czułam się dziwnie. Nie potrafiłam sobie tego wytłumaczyć. To było niesamowite uczucie. Nie jestem jednak głupia i zdawałam sobie sprawę, że nasz związek nie byłby możliwy. Dlaczego? Za bardzo się różniliśmy od siebie. W zasadzie to my byliśmy stworzeni  (…)

Początek nowego życia cz. 1

Próbuję mnie przekonać, że się mnie nie wstydzą i powinnam skorzystać jego propozycji. Wybieram numer do mamy by o wszystkim opowiedzieć, mimo wściekłości na nią jest jedyną osobą, której mogę się teraz wygadać, poza dwiema moim przyjaciółkami. I jakie jest moje zdziwienie gdy podczas rozmowy z nią ona sama mnie namawia żebym skorzystała z propozycji ojca i kupiła sobie parę nowych ciuszków. Ostatecznie zgadzam się na wypad do galerii, nie dlatego, że oni chcieli tylko po (…)

Romeo jako chuligan?! ~ prolog

Zjadłam szybko śniadanie i powędrowałam na dwór. Było nieco chłodniej niż zazwyczaj. Szkoda, bo tak uwielbiam słońce. Nie musiałam długo czekać, gdy na horyzoncie zjawiła się moja miłość. Jak zwykle wyglądał świetnie. Był niczym książę z bajki. Przystojny, utalentowany, mądry oraz naprawdę kochany. Przywitałam się z nim pocałunkiem i cali w skowronkach zmieszaliśmy w stronę szkoły. Dosłownie parę kroków przed szkołą (…)

pierwsze zauroczenie…..

Byłem wtedy w szkole po strasznie męczącym dniu którym u nas zawsze jest środa.Siedziałem wtedy na świetlicy oczekując na pozwolenie pani po to by wyjść na autobus.Siedziałem wtedy w obecności trzech koleżanek wtedy wszystko się zaczeło…… .Wszystkie koleżanki były odpychające.Gdy wtedy siedziałem z nimi bo zazwyczaj nie ma z kim siedzieć no to co sam miałem siedzieć :-).Wtedy weszła ona…. piękna dziewczyna( tak to ona (…)

Czy to ten? cz.22

Złość wzięła w górę i zapanowała nade mną. Cieszę się, że jestem tutaj razem z nim, ale muszę zrozumieć. On musi pomóc mi mu wybaczyć.
-Ja…Pomyślałem, że tak będzie lepiej. Zrozum Ania, przecież ty masz swoje życie. Jak mogłem pozwolić, żebyś nagle to wszystko rzuciła i pojechała tu ze mną? Jak mogłem pozwolić, byś trwała w zamartwianiu się o mnie, zamiast normalnie żyć? – spojrzał na mnie smutno. (…)