ambitna opowieść o bardzo ambitnym człowieku Rozdział 2

-Lauro, mam raka.- poczułam jak ściska mnie w środku. Miałam wrażenie, że świat nagle zwolnił. Na ciężkich nogach, praktycznie na autopilocie przesuwałam się w ich stronę, żeby opaść na kanapę obok nich. Nie potrafiłam…. Nie… Nie chciałam uwierzyć w to, co właśnie powiedziała. Jak mogła wymyślić tak okrutny żart? Jedynym potwierdzeniem prawdy był szloch babci, która siedziała z nami. (…)

Ambitna opowieść o bardzo ambitnym człowieku PROLOG

Strzępki urywanych myśli kotłują mi się w głowie, przyprawiając o ogromne migreny. Jednak, kiedy tylko próbuję uchwycić choć jedną z nich, ulatuje ona bezpowrotnie. Zupełnie jakby nie chciała zostać wypowiedziana na głos. Znane ci jest to uczucie? Bo słowa to potęga- zwykła myśl nie ma znaczenia, jest zmienna. Jej znaczenie potrafi się zmienić w ciągu sekundy. Niektórzy twierdzą, że wypowiedziana na głos właśnie traci moc, lecz dla mnie, dopiero wtedy nabiera znaczenia i sprawia, że staje  (…)

starszy chłopak…

Następnego dnia, nie poszła do szkoły, bo postanowiła pomóc w sztabie. Z samego rana zdążyła zrobić niechlujnego koka i założyc soczewki. Była zawstydzona jak przypomniała sobie o chłopaku, oszołomił ją nie wiadomo czym. Nie był bardzo przystojny, nie podchodził też za bardzo pod jej gust, ale jednak coś w nim było.
Szybko okazało się że Paweł wraz z nowopoznanym Patrykiem będą dzisiaj chodzić po szkołach jako wolontariusze. Zawstydzona przekazała puszkę chłopakowi  (…)

Tęsknota za ukochanym

Czy ktoś wie, jak to jest kochać naprawdę? Czy ktoś wie, co się czuję gdy druga połówka jest obok? A kto wie, jak boli samotność i brak tej osoby?
Niewiele osób, bo nie każdy jeszcze się zakochał. Tęsknota, to najlepszy dowód miłości ale czasem to nie wystarcza …. Potrzeba czegoś więcej… To uczucie musi nadal trwać i musimy być pewni tego co obiecujemy… Zdarza się tak, że ukochana wyjeżdża i ukochany obiecuje jej, że będą razem na zawsze. Że będzie do niej pisać, dzwonić (…)

Daleko ode mnie

W wieku 7 lat z wielkim przerażeniem wymalowanym na twarzy szłam do podstawówki – mój pierwszy dzień w szkole. Wiadomo uroczystość jak uroczystość w końcu się skończyła i szczerze? Lepiej dla mnie nienawidzę galowych strojów. Pomijając szczegóły po kilku dniach poznałam już moją klasę. Była spoko bo co może powiedzieć małe dziecko? Nic, ale za to z dwoma osobami zaprzyjaźniłam się szczególnie, mało tego spodobał mi się pewien chłopak. Chłopak o rudych włosach, którego imienia nie (…)