***IMMORTALIS*** 19

Siedziała nerwowo splatając palce. Wiedziała ,że w końcu odbędzie się ta konfrontacja. Musiała z nim porozmawiać i wszystko wytłumaczyć. Bała się tego ,ale podtrzymywała ją złudna nadzieja ,że będzie dobrze. Gdy wrócili do pałacu ,wyglądał na wściekłego i przejętego całą tą sytuacją. Ona oddaliła się niemo do swojej komnaty ,by móc wszystko przemyśleć. Szukała odpowiedzi na pytania ,które mógł znaleźć. Doskonale wiedziała ,że będzie trudno wybrnąć z wszystkiego. Nie myślała (…)

***IMMORTALIS*** 17

Zaczynając kolejny rozdział ,chcę poruszyć pewną drażliwą kwestię. Ludzie są ,nie zawsze się z nimi zgadzamy , nie zawsze ich szanujemy. Innych lubimy czy nawet darzymy miłością. Kłótnie nie są potrzebne ,nie dają szczęścia. Kłótnia to tylko słowotok ,nie zbyt dobrze dobranych wyrazów ,które wymawia się podniesionym głosem z akcentem na ‘ja’ (gdy stawia się na egoizm) lub ‘ty’ (gdy się kogoś obarcza winą). Warto czasem usiąść na chwilę i zadać sobie pytanie : Co gdyby ta osoba odeszła? Gdyby jej zabrakło? Trzeba jak najwięcej (…)

***IMMORTALIS*** 16

Silen chodził po wielkiej sali z kolumnami. Był sfrustrowany i zmęczony. Jego czarne jak węgle oczy ukazywały rozpacz. Było to niespotykane u takiej istoty jaką był. Miranda stopiła lód z jego serca ,ogrzała je. Zaczął dla niej przestrzegać zasad moralności i pokochał ją i malutką Lunę. Teraz tęsknił za nimi. Obiektami swojej szczerej i trwałej miłości. Zaprzestał ataku gdy dowiedział się ,że jego żona zniknęła (…)

***IMMORTALIS*** 14

Siedziała przy zniszczonym ,drewnianym stole w domu swojej siostry. Panowała cisza ,więc dziewczyna była sama. Odprężała się skubiąc winogrona z kiści. Mrugała zmęczonymi oczami i zastanawiała się nad swoim życiem. Była w rozterce ,zaułku bez wyjścia. Potrzebowała jakiegoś klucza ,jakiejś mocy by wyjść z bezradności. Potrzebowała innej drogi ,którą mogła pójść. Nie miała najmniejszej ochoty brać (…)

***IMMORTALIS*** 12

Uspokoiła się i otarła łzy. Obiecała sobie ,cieszyć się życiem. Tak ,dla córeczki ,która była dla niej teraz wszystkim. Nie musiała długo czekać. Po chwili Silen pojawił się z malutką księżniczką ,zawiniętą w miękki kocyk. Spała spokojnym ,słodkim snem. Miranda podbiegła i wzięła ją delikatnie w ramionach. Nadal nie docierało do niej ,że to jej córeczka. Zastanawiała się kto jest jej ojcem ,skoro ma czarne oczy. Nie umiała sobie odpowiedzieć na to pytanie. Nie chciała by prawda do niej dotarła ,bo zmieniłaby wszystko. Przecież Artur mówił jej ,że dziecko poczęło  (…)