Trzy Lata później – R4

Dzień zapowiadał się beznadziejnie a ja rzuciłam palenie jakieś pół roku temu wiec jedyne co mogłam w tym momencie począć to zakupić paczkę fajek i zjarać ja za garażem mojego x i kiedy cztery godziny potem zaparkowałam na podjeździe domostwa Alka a z mojego auta tzn z jego auta unosiła się już tylko nikotynowa chmura lecz dzięki piaskowi na podjeździe który w styczności z kolami auta stworzył lekka mgiełkę nikt nie przyuważył niczego (…)

Wakacje Together

Dowiedziałem się o niej kilku ciekawostek. Po pierwsze lubiła dobrą książkę i lubiliśmy ten sam gatunek powieści. Po drugie miała wspaniałą rodzinę, wywnioskowałem to z przerw na wspólne posiłki, dobrze też się wypowiadała o rodzicach. Była jedynaczką a nie była rozpieszczona. Naprawdę podobała mi się rozmowa z nią, była inteligentna a nie jak wszystkie tępe laski, które udawały mądre. Zbliżała się 21. Zszedłem na dół i nic nie mówiąc poszedłem (…)

Oboje na tym skorzystamy – rozdział 2

– Kim, do cholery?! – spytałam, nadal nie wierząc, że to, co usłyszałam, może być prawdą. – Przecież my się nawet jakoś szczególnie ani nie lubimy, ani nie znamy. – Mów za siebie. Ja ciebie bardzo lubię. Poza tym – znowu spojrzał na mnie, jak na niedorozwiniętą, czego coraz bardziej nienawidziłam – naprawdę uważasz, że dwie osoby muszą się niesamowicie lubić oraz znać, żeby móc razem wylądować w łóżku (…)

Emma Evans III

To do zobaczenia.- gdy odszedł ona poczuła motylki w brzuchu. Po lekcjach poszla do biblioteki. On już tam był. Widocznie jest punktualny. Przywitali się i zaczeli robić projekt. Emma bie mogła uwierzyć że uczy się matmy razem z takim przystojnym chłopakiem. Po godzinie skonczyli. Jack wstał i zaczą się zbierać. Pożegnał się, podziękował i wyszedł. Emma również się ubrała i poszła do domu. W domu myślała o nich. Nie wiedziała kogo bardziej lubi.ubrała się w piżame rozczesała włosy i  (…)

W cELI, zwanej życiem – Rozdział 1

Odwróciłam się w stronę lustra. Spojrzałam w piwne oczy, które niegdyś miały w sobie niebezpieczny błysk. Teraz były puste. Nicholas… wystarczy imię, tylko tyle, a mój cały świat się rozpada. Znowu widzę denerwujące, pulsujące, niebiesko-czerwone światła i słyszę dźwięk karetki, a potem nic – tylko nieskazitelna biel. Wkładam ręce pod zimną wodę, aby choć trochę się ocucić. Nie tylko dla mnie jest ciężko. Każdy z mojej rodziny przeżywa to inaczej, ale jedno nas łączy – ból i strach przed  (…)