A może nie tak dawno… Była sobie strona internetowa, na której każdy, kto tylko chciał, mógł napisać to, co leży mu na sercu. Było tam pełno opowieści o nieszczęśliwej miłości, o happy endach…
Pewnego dnia trafiła tam też niska blondynka, o imieniu Rhaenys. Była tak zachwycona samym pomysłem, że sama postanowiła coś tam napisać. Opublikowała i… Zniknęła stamtąd na długie lata. Wróciła przez przypadek, nieświadomie wpisując tytuł własnego opowiadania do wyszukiwarki. Pseudonim, którego wtedy używała podpisując się, nawet dziś przywodzi jej na myśl tą czternastoletnią dziewczynkę, zakochaną w książkach. Kiedy czytała, łzy zakręciły jej się w oczach od natłoku wspomnień.
Wiedziona instynktem, weszła na stronę główną i… Oniemiała. Kolejne kliknięcie – “Najczęściej czytane”, zakończyło się podobną reakcją. Poczuła się tak, jakby ktoś z całej siły uderzył ją czymś ciężkim w głowę.
I, nawet pisząc te słowa, nadal nie umie zrozumieć JAK TEMAT GWAŁTU MÓGŁ STAĆ SIĘ TAK POPULARNY. Patrząc na ubogie słownictwo i prawdziwy nawał błędów, coraz bardziej utwierdza się w przekonaniu, że pisały to dwunasto-, trzynastolatki. Ale nie ma pojęcia skąd to zainteresowanie tematem. Dzieci piszą o czymś, czego nikt nigdy nie powinien przeżyć…

Jestem zszokowana i zawiedziona kierunkiem, w jakim zmierza społeczeństwo.
Dziękuję wszystkim, którzy to przeczytali i mam nadzieję, że wyciągniecie jakieś wnioski.
Pozdrawiam,
Rhaenys