Tak zostawili ją……
Bała się ale nie chciała tego okazać nie mogła tego okazać. Musiała być dobra i wzorowa. Tego chcieli rodzice, ich trzeba słuchać. Spojrzała w błękitne jak jej oczy niebo. Dodało jej to otuchy. Szkoda, że rodzice musieli już jechać. Mogli chociaż ze mną tu wejść. I co z tego że nie weszli. Nic to nie zmienia, i tak się boi. Prostuje się i idzie do tej pięknej bramy. Jest ona jakby je złota cała się błyszczy. Rzeźbiona. Śliczna. Tak. To są myśli zwyczajnej 12-latki. O bramie, nie o szkole, do której boi się wejść. Idzie przez park. Nagle coś przelatuje obok niej. To jakiś ptak. Lelly myśli że nie jest zwyczajny. Nie, oczywiście że nie jest , jest taki jakby inny. Biały z zielonymi piórkami na skrzydłach. Bardzo ładny, a poza tym anielsko śpiewa. Zaczyna jej się tu podobać. Podeszła właśnie do schodów. Wielkich, drewnianych, ciemnych schodów. Zwyczajnych a jednak innych. Jak wszystko tutaj myśli Lelly. Wchodzi podnosząc ciężką walizkę i futerał z gitarą. Powoli idzie, uważnie stawiając kroki. Weszła. Patrzy na park. Jest taki piękny. Tyle drzew, pięknie zielonych. Popycha masywne drzwi i powoli wsuwa się do hollu. Jest stary. I cudowny, ale stary. Napawa ją jakimś dziwnym niepokojem. Czemu nikogo tu nie ma???- dlaczego tak jest Lelly się zastanawia. Chwilę później do hollu wchodzi dama. Tak to pierwsze określenie jakie skojarzyło się Lelly z tą kobietą.
-Witaj Lenobio. – mówi pochylając głowę – Jestem Matylda.
O co tu chodzi? Boję się. Czemu tu nie ma innych dziewczyn? Musze ją o to spytać- myśli Lelly .
-Dzień dobry pani.- mówi i lekko dyga Lenobia, to pełne imię Lelly.
-Jaka tam pani… Proszę mówić zwyczajnie Matylda.
Czemu? U mnie w szkole do wszystkich mówić na pani a tu po imieniu. Dziwne. Lelly nie może uwolnić od tych myśli.
-Zaprowadzę panienkę do pokoju.
Idzie po stromych schodkach do lewego skrzydła rezydencji. Tam mieszczą się pokoje dziewczyn. Słychać głosy, takie wesołe, jak zwykli ludzie. Tam jest ktoś kto mnie zrozumie. Wyłaniają się jedna po drugiej…..