W samotności gorzki żal mną włada, pochłania każdą część mnie. Wiem, że jeśli nawet odejdę z tego świata, nikt nie pożałuje mego zniknięcia.
Moje uczucia są głębokie, głębsze niż kiedy indziej. Odizolowałam się od świata, już wcześniej, lecz zauważyć to mogę dopiero teraz , kiedy noc czarna falami smutku mnie oblała.
Co to w ogóle jest samotność? Kto mi to powie? To jest stan, czy uczucie ? A może wcale nie jestem samotna, tylko osamotniona? A to przecież wielka różnica.
Ciężko jest patrzeć w ekran telewizora, widzieć miłość jak z bajki , której i tak nigdy nie zaznasz. Albo utonąć w powieści Szekspira i miłość przeżywać, dramatem zakończoną .
Mimo, że przyjaciół wielu, żaden z nich nie powie do mnie „Przyjacielu”. Najstraszniejsze chwile swego życia, musisz chyba przeżyć sam, bez innych. Bo czymże jest towarzystwo ludzi, którzy by Cię w łyżce wody z ochotą utopili?
Burza uczuć mną włada, lecz się uspokoję. Najlepiej jeśli pójdę i w tym momencie żal swój w kałuży sztucznych uśmiechów obleję.
Miłość to jak widać pojęcie względne.

___________________________________
A więc wróciłam po ponad półrocznej nieobecności. W moim życiu wiele się nie zmieniło, jak dotąd mało pisałam. Mam kilka ciekawych pomysłów.
Ostatnio wkręciłam się w dramaty typu właśnie “Romeo i Julia”.
Kolejna fascynacja, kolejne pomysły.
Mam nadzieję, że nowe opowiadanie Wam się spodoba.
Przypominam też, o swoim poprzednim dziele, a mianowicie “Forever Alone?”.
Pozdrawiam 🙂
Smile122