Za 4 dni minie rok, rok jak Ciebie z nami nie ma.
Za 4 dni jakoś koło godziny 13 ostatni raz zamknąłeś powieki na zawsze.
Za 4 dni minie rok , jak zostawiłeś mnie tu samą . Samą z całą masą niewiadomych.
Tak wiele się zmieniło. Czy tak musiało być? Nie wiem. Wiem, że teraz to wszystko wygląda dla mnie zupełnie inaczej niż przedtem.
Nie zmieniło się tylko to ,że Ciebie nie ma.
11.02 moje życie nabrało innego sensu. Właśnie wtedy spełniło się jedno z moich marzeń. Wtedy, pojawiłeś się w moim życiu na nowo, choć w zupełnie inny sposób.
Wtedy nie wiedziałam, że jedna osoba może dać mi tyle radości. Wtedy nie wiedziałam ,że za 7 miesięcy moj świat się zawali i usłyszę ” Jacek nie żyje “…

Zaczęłam nowe życie, nauczyłam się żyć na nowo. Bez Ciebie.
I choć wciąż zadaję sobie wiele pytań, to nie oczekuję już odpowiedzi.
Wyszło na jaw tak wiele Twoich kłamstw, choć nie tylko Twoich.
Wiem jedno, miałeś najlepszych przyjaciół na świecie.
Przyjaciół którzy nie pisnęli słówka na żaden temat ,który mógł nas wtedy rozdzielić.
Wiesz co boli najbardziej? Że patrzyli mi w oczy , tak samo jak Ty… Ukrywali przede mną wszystko bym tylko z Tobą była.

Teraz jestem inna, Twoja śmierć nauczyła mnie cieszyć się każdym dniem.
Twoja śmierć nauczyła mnie dbać o wszystko 100% bardziej.
Teraz jestem czujna, może trochę bardziej podejżliwa.

Czasami zastanawiam się , co byś powiedział o tym wszystkim co wydażyło się przez ten rok.
Co byś powiedział teraz o mnie i o Rafale.
O Julicie.
O wielu innych , którzy byli z Tobą i wiedzieli o Tobie tak wiele.

Wszyscy tęsknią. Wszystkim Ciebie brakuje. Wszyscy tak dobrze o Tobie mówią.

Nie mogę powiedzieć ,że nie tęsknię. Bywają dni kiedy tęsknię. Ale to już nie jest taka tęsknota jak wcześniej.

Często rozmawiamy o Tobie z Rafałem.
Pamiętamy.
Wszyscy pamiętamy.

Za 4 dni , znów staniemy wszyscy nad Twoim grobem, w tym samym składzie.
Znów będziemy wspominać Ciebie.
Znów nastąpi chwila kiedy czas przestanie istnieć .
Chwila kiedy, każdy z nas poświęci swoj czas, myśli i modlitwę kierowaną dla Ciebie.

Myślałam ,że już nigdy nie będzie dobrze, że nie nauczę się cieszyć każdym dniem. Myliłam się.
Często wtedy się myliłam.
Chciałabym Ci tylko powiedzieć ,że …. kocham Rafała. Kocham, może nie tak jak Ciebie, bo z Tobą wszystko było inne.
Pamiętam ,że do Niego należały te ramiona ,które wtuliły mnie w siebie wtedy kiedy składały mi kondolencje gdy Ciebie zabrakło .
To te ramiona są dla mnie teraz całym światem. Te ramiona gwarantują mi bezpieczeństwo, szacunek , prawdę, opiekę. Jest teraz, takim przyjacielem jakim był dla Ciebie.
Miałeś najlepszego przyjaciela na świecie. Mam nadzieję ,że dobrze o tym wiedziałeś.

Śpij Aniołku. Śpij spokojnie…. Tu na dole jakoś leci . Nikt nie zapomnial i nie zapomni o Tobie.
Będziemy pamiętać.
O takim człowieku jak Ty , nie da się zapomnieć.