Za pewne każdy z czytelników wie co to jest miłość. Taka prawdziwa. Że się zakochasz i chcesz zrobić wszystko aby z tą osobą być, aby nic się jej nie stało, myślisz o niej, martwisz się o nią. Wiesz lub masz takie uczucie, że za tą osobą wskoczyłabyś/byś w ogień lub się dla niej zabił/a albo oddał/a życie. Więc ja miałam tak, że poznałam moją miłość, którą kocham do tej pory istnym przypadkiem. Moja koleżanka kręciła z jednym kolegą i miała się z nim spotkać a że były wakacje i się nudziłam a ona nie miała z kim iść na te spotkanie to pomyślałam, że dla jaj pójdę. No więc wyszło tak, że oni przyjechali późno ( bo był z kolegą ) a ta koleżanka nie mogła o tej porze wyjść więc napisali do mnie żebym przyszła sama bo szkoda im było paliwa. Na miejscu spotkania byłam pierwsza, gdy przyjechali to się bałam bo ich w ogóle nie znałam. Ale rozmowa fajnie się potoczyła. Nie żałowałam, że ich spotkałam. Z moim ukochanym chodziłam od razu po tym spotkaniu pomimo to, że moja koleżanka mi zabroniła. Więc ukrywaliśmy to przed nią ponad miesiąc. Codziennie razem z nią się spotykaliśmy i bliżej poznawaliśmy. Gdy ona się o nas dowiedziała zrobiła nam piekło na ziemi.. Zaczęła robić wszystko aby nas rozdzielić. I udawało jej się. Powstawały same kłótnie i złości. On i ja nie wytrzymywaliśmy tego. Więc po naszej miłości która trwała pół roku zostały tylko wspomnienia, łzy i smutek a niekiedy nawet żałuję, że nie walczyłam. Mieliśmy przerwę czterech miesięcy. Odezwał się.. Byłam na niego wściekła bo nie dość, że nadal kocham, nadal tęsknie to chciałam bardzo o nim zapomnieć. Nie udało mi się. Te wspomnienia powracały. W każdej chwili. Powiem tak. Nie wyszło nam już nawet z wzajemnej miłości. To już nie to samo. ;( . To już koniec. Już wiem, że nigdy nie będzie nas.. A kiedyś miała być rodzina, dom.. i tyle szczęścia i miłości. A teraz nie mamy już nic. Ale jestem z siebie dumna, że walczyłam do końca..

<!– Tagi

<!– // Tagi <!– Lubie to

<!– // Lubie to <!– Box Inne <!–

<!– // Box Inne