<!– Quku 160 x 600 -Hmmmm.- dziewczyna była senna. Chciała jednak pokazać Martinowi, że może się przed nią otworzyć.
– Wiesz… ja nie umiem okazywać uczuć. – chłopak wyraźnie nie wiedział, jak dobrac słowa.- Po prostu nikt mnie tego nie nauczył. Od zawsze musiałem być twardy i do dzisiaj się tego trzymam. Dlatego przepraszam Cię.
Dziewczyna podniosła głowę i ze zdumieniem spojrzała w ciemne oczy chłopaka.
-Za co Ty mnie Martin przepraszasz, co?
– Za to, że nie zachowywałem się tak, jak powinienem. Za to, że musiałaś mnie tłumaczyć przed nauczycielami, za to, że wysyłali mnie do Ciebie na rozmowy, za to, że….- głos chłopaka się załamał. Położył rękę na twarzy, zasłaniając oczy.
-Martin…- głos Margaret był cichy i spokojny. Delikatnie ujęła rękę chłopaka i odsłoniła jego twarz.
– I za to, że przez tyle czasu nie powiedziałem Ci, że ….
-No powiedz co Ci leży na sercu!
Martin kątem oka spojrzał na dziewczynę, która z niecierpliwością spoglądała na jego twarz.
Jednym ruchem przewrócił dziewczynę na plecy i naparł na nią swoim ciałem. Margaret nie wiedziała czy ma się bać. Leżała spokojnie ufając, że chłopak nic jej niezrobi.
-Ja…- Martin mówił cichym glosem, jednocześnie gladząc ramienie dziewczyny.- Kocham Cię. Kocham Cię od dawna. Od samej podstawówki. – Martin położył głowę na brzuchu dziewczyny, nie chcąc patrzeć jej w twarz.
-Martin… ja….nie wiem co powiedzieć. – Margaret gładzila delikatnie chłopaka po głowie, jednocześnie zastanawiając się, czy nie jest to idealny moment na ucieczkę.
Martin podniósł się. Spojrzal dziewczynie w oczy po czym nachylił się i pocalował ją. Pocalował ją delikatnie. Było to jakby muśnięcie skrzydłami motyla. Ręka chłopaka gladzila ramiona dziewczyny. Czasem Martin pozwolił sobie dotknąć jej brzucha. Margaret wydawalo się,, że jest w niebie. Jednak po chwili Martin podniósł się i rzucił ironicznie:
-Późno już. Chodźmy spać.
-Teraz? Nie pogadamy? Ani nic?
– O czym tu rozmawiać dziewczyno?
Margaret poczuła się jak dziwka. Mimo, że do niczego nie doszło, tak właśnie się czuła.
-Zajebiscie! – dziewczyna znowu wchodziła w rolę wrednej suki, jaką była dla ludzi.
Chłopak chyba zrozumiał, że to nie była odpowiedź godna gentelmana, ale było za późno. Margaret zabrala poduszkę i kołdrę na podłogę i tam się położyła.
-Jutro z samego rana masz mnie odwieźć do domu. I gówno mnie obchodzi czy Ci się to podoba.! – głos dziewczyny przesiąknięty był gniewem.
-Margaret. To nie tak!
Ale ona mu już nie odpowiedziała. “będę walczył” – z tą myślą Martin zapadl w niespokojny sen.

——————————————————–
Sorry, że takie krótkie, ale ciężkie czasy w szkole 🙂 Koniec szkoły i wiecie…. <!– Tagi

<!– // Tagi <!– Lubie to

<!– // Lubie to <!– Box Inne

<!– // Box Inne