~♥~~~~~~~~~

Kończąc dyżur zajrzałam jeszcze do Michała. Zmieniłam mu kroplówkę i sprawdziłam puls. Pani Szyc i Marek twierdzili, że chłopak niedługo się wybudzi. Oby tak było.
Przebrałam się i wyszłam ze szpitala. Wieczór był bardzo zimny. Poczułam ostry, chłodny wiatr na policzkach. Silniej otuliłam się szalem. Schodząc ze schodów usłyszałam dźwięk mojej komórki. To SMS od Szymka. Mojego chłopaka.
“Znów siedzisz w tym szpitalu? Czy może wyjdziesz ze mną i Bartkiem na miasto trochę się zabawić? ”
“Wolę szpital.” – szybko odpisałam.
“To ja wolę Kaśkę.” – równie szybko dostałam odpowiedź.
Jakoś wcale się tym nie przejęłam. Kiedyś był miły, opiekuńczy i kochany. Teraz liczyło się dla niego tylko picie i dobra zabawa. Nie rozumiał mnie i tego, że moja praca może pomóc komuś w przeciwieństwie do jego picia, które tylko krzywdzi innych.
Weszłam do domu. Rozpięłam płaszcz. I zmęczona usiadłam na kanapie. Momentalnie tuż przy mnie pojawiła się Agata.
– Widziałam cię z kardiologiem… – powiedziała puszczając do mnie oko – Niezłe ciacho… Szkoda, że nie pracuje u mnie na internie… – paplała.
– Za to mieszka z nami… – odparłam.
– Co ? Kardiolog mieszka z nami ? – zapytała z niedowierzaniem.
Pokiwałam głową.
– Oł jeah… ! – krzyknęła.
Już nieco uspokojona zapytała:
– Jak Michał? Operacja się udała…
– Tak… Na szczęście tak… – odpowiedziałam uśmiechając się.
– Widzisz, a Ty tak się martwiłaś… Mówiłam, że będzie OK.
Rzeczywiście sama nie wiedząc dlaczego martwiłam się o tego chłopaka bardziej niż o innych pacjentów. Może to z powodu jego młodego wieku. To prawie mój rówieśnik…
Zadzwonił mój telefon.
“- Pan Marek pilnie potrzebuje cię w szpitalu…” – usłyszałam w telefonie głos pani Szyc.
– Zaraz będę – odpowiedziałam – Kardiolog wzywa…- rzuciłam do Agaty.
– A więc muszę sama zrobić kolację…Kardiolog… – szepnęła Aga.
– Tak zrób. Tylko coś dobrego… Jak wrócę to pomogę ci w konsumpcji… Przemek zresztą też… I Anka…
– I kardiolog… – dodała.
– Marek ? Tak on też… ! – krzyknęłam ubierając płaszcz i wybiegając z domu.
– Oni już na “ty” – usłyszałam mamrotanie Agaty.
“Mam nadzieję, że nic się nie stało z Michałem. Przecież bo operacji był stabilny… Żeby wszystko było dobrze… ” – pomyślałam szybkim krokiem idąc w kierunku szpitala.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
To druga część mojego opowiadania. Myślałam, że nikomu się nie spodoba. A jednak się spodobało.
Dziękuję bardzo za bardzo miłe komentarze do poprzedniej części.
Szczególnie dziękuję
karolcia230599 i Emilka.
za miłe słowa dzięki, którym chciało mi się pisać tą część.
Proszę Was wszystkich o komentarze. Liczę na te miłe.
Gdyby ktoś był zainteresowany to polecam moje wcześniejsze opowiadanie:
“Gdyby nie ta fala” Części Fali jest 6. Jeśli będziecie chcieli to wyjdą i następne. : )
Pozdrawiam.
star183 : P