V&R; cz.3

Ronaldo wrócił do domu i opadł na fotel w swoim pięknym, dużym salonie. Nie rozumiał zachowania Veroniki, a co gorsza nie rozumiał nawet swojego zachowania. Dotychczas żadna nie przepuściła takiej okazji, a już na pewno nie uciekła. Nie wiedział też, dlaczego tak postąpił, ale nie mógł się powstrzymać. Kierowała nim jakaś nieznana mu dotąd siła, uczucie. Na początku chciał tylko udowodnić jej i jego kolegom, że żadna się mu nie oprze. Nawet ona, która rzekomo nie jest nim  (…)

V&R;

Czasami mam wrażenie, że moje życie to jeden wielki paradoks. Nigdy nic nie dzieje się po mojej myśli, a wręcz przeciwnie. No, ale może zacznijmy od początku. Nazywam się Veronica, choć wszyscy mówią do mnie Ronnie i mam 24 lata. Mój ojciec jest jednym z socios głównych Realu Madryt. No właśnie, a propos paradoksów, to strasznie nie lubię tej drużyny. W ogóle nie przepadam za piłką nożną, ale jeśli już miałabym wybierać, to wolę kibicować FC Barcelonie (…)

Chodź ze mną, by sens nadać życia krokom. X

-Co się stało? Coś nie tak ?- kiedy on do mnie mówił, czułam tyle miłości i troski w jego głosie, że natychmiast odgoniłam od siebie wszystkie dzisiejsze wydarzenia.
-Nie, wszystko jest w jak najlepszym porządku.- odpowiedziałam i wróciliśmy do poprzedniej czynności. To było coś innego, coś magicznego. Miłość, tęsknota, pragnienie, a nie jakieś chore pożądanie, jakie ogarnęło faceta, który próbował mnie zgwałcić. Niewiarygodne jak wiele, zależy od jednej osoby. Z Mateuszem czułam (…)

Nad brzegiem jeziorka – część 6.

-Ale ja nie chce nie rozumiesz? Ona przez 17 lat mojego życia mnie katowała, robiłam co mi kazała a ona co ? Ona tylko mnie dalej poniżała. To nie jest moja matka. Nigdy już nie nazwę jej tak. Rozumiesz ?-wykrzyczałam mu to w twarz i bardziej się popłakałam. W pewnym momencie matka zaczęła patrzeć na mnie z żalem w oczach, ale ja jej nie wierzyłam, to nadal było kłamstwem z jej strony. W końcu poszła, bo przyszedł Arek. Potem dołączył do nas lekarz i oznajmił, że do domu droga (…)

Nad brzegiem jeziorka – cz.4

Spojrzałam na ich obojga i zgodziłam się ale to były męczarnie. Co chwile jakieś krzyki, straszne sceny .A ja tylko się bałam i zamykałam oczy.
Na kanapie siedzieliśmy w takim układzie, że ja siedziałam między Arkiem a Arturem. Niestety Artur był śpiący i ulotnił się z pokoju i zostałam sam na sam z Arkiem.
Zrobiłam się trochę śpiąca i postanowiłam ułożyć się w takiej pozycji siedząco-leżącej aby umożliwić używanie kanapy także Arkowi (…)