Kara

To było jak oddech tonącego. Nagłe uczucie bólu w całym ciele, którego nie powinno się już czuć. Mój mózg coś rozrywało. Rozszarpywało go do krwi. W moje oczy ktoś wbijał rozważone igły. Moje ciało było ułożone w żrącym kwasie. Umierałem. Byłem tego pewny. Zacząłem krzyczeć. Z całych sił. By wyrzucić z siebie to wszystko. „Zakończcie to” – chciałem błagać. „Zabijcie mnie” Nie dam rady. Lecz wtedy, gdy byłem już na granicy szaleństwa, wszystko zaczęło słabnąc. Regulować się (…)

I tylko głód pozostanie

Romek odwrócił się. Coś masywnego i bezkształtnego zarazem znajdowało się w drugiej sali. Wyłaniało się niemrawo lecz nieodwołalnie. Wiedział co zaraz zobaczy, już czuł ten smród rozkładu. Rozkładu ciał nieszczęśników z jakich składał się NIENASYCONY. Już kiedyś, wprawdzie z daleka, ale widział tą plątaninę gnijących nóg, rąk, genitaliów, wrzeszczących niemo ślepych twarzy… Omal nie umarł wtedy ze strachu… A teraz umrze na pewno… i to w strasznych męczarniach (…)

Noc żywych trupów

Owe wydarzenia, których pokornym świadkiem byłem dziać się poczęły kiedy zasiadłem przed telewizorem. A film diabelski był, strwożył mnie ździebko, bo jakoby żyw obrazy okrutne przedstawiał. Strachliwie spozierałem w ekran, a tam pole się stało podobne do grobu otwartego, skąd trupy nadeszły. A ryje mieli podarte pazurami, jakby je kto pobronował. Zbierali się jeno po opłotkach, po drogach, a żądza czerwonej posoki pleniła się w sercach, kiej to diabelskie złe zielsko. Siwe mgły dymiły z  (…)

Ciotka

Ciotka zawsze miała bzika. Teraz, kiedy patrzył na jej dom, w którym sama przeżyła siedemdziesiąt dwa lata, a który zostawiła mu w spadku, wydawała się jeszcze dziwniejsza. Nawet jej dobrze nie znał, widział ją tylko raz, kiedy miał dziesięć lat i spędzał u niej wakacje, swój pierwszy i ostatni raz. Wraz z domem odziedziczył trzydzieści arów działki pełnej chwastów, krzaków, karłowatych jabłoni, grusz o cierpkim smaku oraz łanów najbardziej piekącej pokrzywy w tej części świata – meduza (…)

Krew na śniegu

Zbliżali się. Dali mu 10 minut forów na to, aby znalazł w tej dzielnicy miasta schronienie. Na tyle dobre, aby nikt go nie znalazł. Oni w szczególności. Jednak w tym mieście, o tej godzinie w zasadzie nikt ani nic nie mogło dać mu takiego zapewnienia. Poza jednym – rozpostartym poza tym płotem kościołem. Chwycił za górną część drewna i podciągnął swe ciało. Promieniujący ból teraz sięgnął już zenitu, ale facet wiedział, że tylko pokonanie tego da mu szansę na ocalenie. Z ogromnym trudem (…)