Dlaczego ludziom jest tak trudno pomóc? A przecież wystarczy drobny gest. Jeden ruch, żeby kogoś uszczęśliwić, choć w najmniejszym calu. Tak mało potrzeba, żeby zobaczyć uśmiech na czyjeś twarzy. A jednak wciąż jest nam tak trudno pomagać. Gdy idzie starsza pani z zakupami, chcemy podejść i pomóc, ale co jeśli pomyśli, że chcemy ją okraść. Przestraszy się, bo nie zna naszych zamiarów. Żyjemy w takim świecie, że trudno jest pomagać, bez obawy, że zostaniemy źle odebrani. W obecnych czasach biegu i strachu, nie trzeba być jak superman, żeby być wielkim, ale trzeba mieć w sobie dużo wrażliwości, żeby ktoś nasze malutkie uczynki, nie tyle zauważył, co docenił. Bo przecie o to chodzi. Nie pomagamy komuś, tylko danej osobie. Walczymy o je zadowolenie, a więc i o docenienie. Jednak trzeba pamiętać, że w pomaganiu, chodzi o samą pomoc pod czystą postacią, a nie o zaspokojenie własnych pragnień. Ale pomyślmy jak miło jest nam gdy ktoś cieszy się z prostej rzeczy, prostej czynności, jednego magicznego gestu, którym można zmienić świat. Nawet jeśli ta osoba nie wiem, że to właśnie ja dałam jej szczęście, albo mnie nie zna, to nie bójmy się powiedzieć, że jesteśmy z siebie dumni. Bo każdy człowiek, dzięki któremu inni są szczęśliwsi, zasługuję na oklaski, na tron, na pochwałę. A przecież największą pochwałą. jest uśmiech osoby której pomogliśmy. Nie bójmy się pomagać, bo to czyni z nas ludzi. Bądźmy ludzcy. Pokażmy, że człowiek ma siłę, ma dar pomocy innym. Pomagajmy, tylko po to, albo aż po to, żeby zobaczyć uśmiech. A uśmiech to nie zawsze dwa kąciki ust podniesiono wysoko do góry, to też ciepły płacz, słowa, skinienie głową, każdy pozytywny gest.